Jarenlang sprak het tot mijn verbeelding om ooit eens een steltkluut te kunnen fotograferen. Ik zag ze regelmatig voorbij komen in natuurdocumentaires en vond dat ze er nogal (sub)tropisch uitzagen. In Nederland was in die tijd, voor 2015, ook nog amper ooit een steltkluut gezien. Maar onder invloed van o.a. droogte in zijn oorspronkelijke leefgebied, de zout/brak- en zoetwatermoerassen in Zuid-Europa en Afrika, is zijn verspreidingsgebied steeds verder naar het noorden opgeschoven en kunnen we thans zeggen dat hij zich definitief in Nederland heeft gevestigd met op diverse plaatsen succesvolle broedgevallen, variërend van slechts een tot enkele tientallen broedparen. Omdat ze zo schaars zijn en veel van de jongen ten prooi vallen aan predatie staat de soort op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels.
Ik had hem jaren geleden al eens gefotografeerd in een Groningse polder en in 2021 in een blog verwerkt (zie hier) en eveneens ook van veraf gezien tijdens het fotograferen van zwarte sterns en de purperreiger in de Zouweboezem. Maar in de zomer van 2023 hebben ze in de Yerseke Moer een succesvol broedgeval gehad en dankzij een tip van Caroline zijn we daar op het juiste moment naar toe gegaan. Nog hartelijk dank voor deze tip Caroline.
Aanvankelijk zagen we alleen de oudervogels, maar op een gegeven moment liet zich ook een jong zien en kon ik een fijne serie van deze sierlijke steltlopers maken. Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over koereiger, kleine zilverreiger en lepelaar. (klik hier)
Groeten, Ad
Steltkluut zoals je hem meestal ziet, rustend op een (lange) poot.
Toen we bij de plas aankwamen zagen we na enig speurwerk door de verrekijker een steltkluut die zijn koppie boven de oevervegetatie uit stak.
Ik kon de auto zo manoeuvreren dat ik op een stil weggetje mooi uitzicht had op de plek waar de steltkluten zich ophielden.
Het mannetje heeft over het algemeen een iets donkerder koptekening dan het vrouwtje maar is geen betrouwbaar geslachtskenmerk.
Hij begon zich, staand op een stelt, te poetsen waardoor ik wist dat hij zich op z'n gemak voelde en wij zodoende niets verstoorden. Ik denk dat dit overigens, naar later bleek, de plek was waar ze een nest hadden gehad gezien het kadaver dat er nog lag van waarschijnlijk een jong dat het niet overleefd had. Ik heb er bewust voor gekozen om dat niet weg te shoppen omdat het ook bij de levenscyclus van vogels kan horen.
Op een gegeven moment kwam ook het vrouwtje op die plek aan vliegen.
Intiem beeld van het paartje steltkluten.
Hier zijn goed de extreem lange poten en de relatief kleine snavel te zien.
Paartje steltkluten op het eilandje in de plas.
Dit eilandje had blijkbaar een speciale betekenis voor ze, ze bleven er maar rondscharrelen.
Wat een lange poten, het stelt ze in staat om in diepere plassen te foerageren dan andere steltlopers.
Ze foerageren op slakken, waterkevers, larven, wormen, kikkervisjes, kleine visjes en ook zaden.
Over zaden gesproken, aan de andere kant van de weg zaten enkele putters zich tegoed te doen aan de zaden van de distels.
Het lukte me nog een plaatje van een vliegende putter te schieten, maar door de onrustige achtergrond niet echt bijzonder.
Om vervolgens maar weer naar iets lekkers op zoek te gaan.
Geen moment van elkaars zijde wijkend.
Paartje gracieuze steltkluten.
Een tijdje later liep een van de steltkluten achter het eilandje langs.
Ik maakte nog snel enkele foto's in de veronderstelling dat het nu wel gedaan was.
Er vloog nog een kleine zilverreiger over de plas.....
.....die niet zo ver van me vandaan neerstreek. We maakten al aanstalten om te vertrekken.
Toen er plotseling een jonge steltkluut aan kwam lopen.
Een prachtig jong met een nog gespikkeld rugdek, een van de kenmerken van een juveniele steltkluut.
Evenals de nog niet helderrood gekleurde poten zoals bij de op een poot staande adulte vogel erachter. Ik vond dit zelf een van de meest geslaagde foto's van die dag, ouder en kind volledig op hun gemak.
Het jong wandelde verder op zoek naar eten.
Jonge steltkluut tussen de vegetatie.
Hij stapte door naar de andere kant van het eiland.
Om te kijken of daar wat eten te halen was.
En dat was kennelijk zo te te zien het geval.
Nadat ik nog een laatste foto van een van de oudervogels had gemaakt zijn we vertrokken, helemaal voldaan dat het gelukt was om een jonge steltkluut van zo dichtbij te kunnen bewonderen en fotograferen.
Slotwoord: Na 2024 te hebben overgeslagen zijn we ook dit jaar weer bij de Yerseke Moer geweest waar we wederom niet alleen de steltkluten konden fotograferen maar tal van andere steltlopers en een voor mij nieuwe soort, de zwartkopmeeuw. Maar volgende keer eerst nog een blog over de vogels bij het Lauwersmeer. Tot dan.
