"Wat kleiner spul"

Alhoewel de vogelfotografie mijn grootste uitdaging vormt, vind ik het af en toe ook heel leuk om met de macrolens op pad te gaan, om te proberen wat kleinere beestjes in de natuur vast te leggen. Libellen zijn daarbij een geliefd onderwerp, maar ook insecten en wat meer bijzondere bloemen en plantjes genieten dan mijn warme belangstelling. In dit blog wil ik wat van dit recent werk laten zien. Het is natuurlijk niet het echte macro-werk, maar de macro-lens en soms zelfs ook de telelens komen bij dit soort fotografie uitstekend van pas. Ik weet niet of ik het qua naamgeving altijd bij het rechte eind heb, met name de determinatie van libellen en juffers vind ik soms erg lastig.
Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de kleine bonte specht (klik hier) en veel kijkplezier bij dit "dichtbijspul."

Groeten,
Ad

Mannetje platbuiklibel, een vrij algemene soort, hier mooi vrijzittend met het donkere water van een sloot als achtergrond.

Nogmaals een mannetje platbuik, in de brandnetels waardoor weliswaar geen egale achtergrond, maar wel met de details goed zichtbaar.

Vrouwtje viervleklibel hangend aan bont pitrus. Eveneens een vrij algemene soort uit de familie korenbouten. De lichte vlekken in de achtergrond zijn spiegelingen van het water.

Nogmaals een vrouwtje viervlek, hier hangend aan een zwanenbloem, tegenwoordig best een zeldzame plant. Als toegift een klein kevertje of spinnetje op de bloem.

Blinde bij op een schermbloemige.

Mannetje venwitsnuitlibel, in Nederland vrij zeldzaam. Ben trouwens niet helemaal zeker van de determinatie, kan mogelijk ook een noordse witsnuitlibel zijn. Wie het weet mag het zeggen.

Nogmaals dezelfde libel, maar nu met een zachte rustige achtergrond.

Vrouwtje oeverlibel, van andere oeverlibellen te onderscheiden door het zwarte pterostigma (buitenste vlek op de voorvleugel) In Nederland zeer algemeen.

Kleine zonnedauw, de kleefstofdruppeltjes zijn net lampjes. Helaas mis ik een insect in de tentakels.

Mannetje bruine korenbout, een vrij zeldzame soort. Met name op de onderste foto is goed te zien hoe de berijping op het achterlijf is aangetast door het vasthouden van het vrouwtje tijdens de paring.

Nogmaals het mannetje bruine korenbout, hier zittend op een gele lis, hetgeen een aardige kleurencombinatie oplevert.

Mannetje paardenbijter uit de familie glazenmakers, in Nederland zeer algemeen.

Tot slot deze bosmuis die dit blog mag afsluiten. Deze foto maakte ik overigens met een telelens.

Kleine bonte specht

Ik wil mijn spechtenserie voortzetten met, voor mij, voorlopig de laatste soort, de kleine bonte specht. Onze kleinste inlandse spechtensoort die niet groter is dan een huismus en een vrij onopvallend bestaan leidt, meestal op de hogere dunne boomtakken. In 2011 was ik in de gelegenheid om, samen met fotomaat Huub in een oud bos in de omgeving de cyclus van het voeren van een nestje kleine bonte spechten te volgen en te fotograferen. Het nest(gat) bevond zich in een oude, half verrotte berkenstam op enkele meters hoogte. Er werden allerlei insecten gevoerd en uitwerpselen afgevoerd, maar het meest bijzondere vond ik om te zien dat er cicades (schuimbeestjes) naar binnen werden gebracht.
Om ervoor te zorgen dat de zaak niet verstoord werd zijn alle opnames gemaakt vanaf statief met een draadloze afstandsbediening, terwijl ik mezelf op dertig meter afstand schuil hield, uiteraard met verrekijker om op het juiste moment te kunnen afdrukken. Zeker met zo'n kleine soort is dat echt wel nodig.
Hartelijk dank nog voor jullie belangstelling en reacties op mijn vorige blog over de groene- en zwarte specht. (klik hier)

Groeten,
Ad

Het mannetje, te herkennen aan zijn rode kap, komt met een snavel vol insecten op het nestgat aan.

Ook kleurige groene wormen worden niet versmaad.

Na het voeren worden de uitwerpselen in een vliesje afgevoerd om de jongen schoon te houden en predatoren door de stank niet op het spoor te brengen. An het pakketje kleeft zaagsel wat door het kappen in het nesthol gevallen is en als bekleding van het nest fungeert , vooral om tijdens het broeden de eieren te beschermen.

Hier het vrouwtje geheel zwart/wit getekend doordat de rode kap ontbreekt.

Even kijken of de kust veilig is en dan naar binnen met die hap.

Het mannetje in een typische spechtenhouding, steunend op zijn harde staart, met zijn snavel vol cicades.

Het mannetje in een andere houding, hier ze je pas hoe klein ze eigenlijk zijn. Het licht was die dag erg hard.

Kopportretje van het mannetje, het was al wat later in het broedseizoen en al duidelijk zijn de beschadigingen van de kopveren zichtbaar door het veel in en uitvliegen van het nestgat.

Even kijken en floep daar gaat hij weer.

Nogmaals het vrouwtje achterover hangend en steunend op haar staart.

Het mannetje hangend aan een losgelaten stuk schors met weer een lading cicades.

Tot zover mijn series over de diverse inlandse spechtensoorten. Uiteraard mis ik nog een paar soorten zoals de middelste bonte specht die in ons land toch steeds vaker voorkomt, hopelijk krijg ik hem dit jaar nog voor de lens, voor mij een echte wenssoort. Of wie weet die andere spechtensoort, de draaihals, voor elke vogelfotograaf een ultieme beleving om die eens te kunnen fotograferen.

Groene- en zwarte specht

Zoals ik in mijn vorige post al aangaf wil ik in de komende berichten nog enkele spechtensoorten laten passeren. Dit keer is de groene specht aan de beurt, het schijnt een lastige soort om te fotograferen omdat hij schuw en waakzaam is. Bovendien komt hij lang niet overal in Nederland voor, het is een bewoner van bosgebied en cultuurlandschappen. Vandaar dat hij wellicht bij nogal wat vogelfotografen op het verlanglijstje staat. Afgelopen jaren heb ik hem op diverse plekken kunnen fotograferen, zowel hangend tegen een boomstam, maar vooral zittend op een grasveld waar hij met zijn lange krachtige snavel grote gaten kan maken op zoek naar emelten (larven langpootmug) en engerlingen (larven meikever). Zijn aanwezigheid laat zich dan achteraf meestal verraden door de grijze uitwerpselen die gelijkenis vertonen met een kegel van sigarettenas.  Hij maakt een schril, lacherig geluid dat onmiskenbaar is t.o.v. andere soorten.
Al jaren bezoeken met enige regelmaat enkele paartjes onze achtertuin en hierbij doet zich een heel merkwaardig fenomeen voor, waarvan ik tot op heden de reden nog niet heb kunnen achterhalen. Groene spechten hebben namelijk een witte iris, terwijl diverse vogels die onze tuin bezoeken aan een kant een witte en aan de andere kant een zwarte iris bezitten. Aanvankelijk dacht ik dat beide ogen deze afwijkende kleur vertoonden, tot ik er bij het fotograferen achter kwam dat het slechts een oog betrof en dat zich deze afwijking bij meerdere vogels voordeed. Ik ben er nog niet achter kunnen komen of ze door dat ene oog wel kunnen zien en of deze afwijking erfelijk is. Het mannetje zou n.l. een jong van het enkele jaren eerder gefotografeerde vrouwtje kunnen zijn. Als er iemand is die hier iets meer van weet dan verneem ik dat graag.
Hartelijk dank nog voor de leuke reacties die ik op mijn vorige blog over de grote bonte specht "klik hier" mocht ontvangen.

Groeten,
Ad

Close-up van een vrouwtje, te herkennen aan de zwarte baardstreep die bij de mannetjes rood is, waarbij de grote krachtige snavel meteen opvalt.

Een beproefde methode als je een groene specht tegen een boomstam ziet hangen: vaak draait hij rond de stam en probeert als het ware verstoppertje met je te spelen. Ga voorzichtig dichterbij als hij tegen de achterkant van de stam hangt en stop dan weer. Hij heeft dan vaak niet in de gaten dat je dichterbij gekomen bent. Herhaal dit steeds tot je dicht genoeg bij gekomen bent om foto's te kunnen maken.

Deze en onderstaande twee foto's maakte ik op een camping in Zeeland. Het had die nacht flink geregend en toen ik 's-morgens het gordijn van de caravan open maakte zag ik in een plasje deze badderende groene specht zitten. Ik heb voorzichtig het raam  geopend zodat ik enkele foto's kon maken.

Vrouwtje met een donkere iris, gefotografeerd in oktober 2007 en flink in de rui.

Mogelijk hetzelfde vrouwtje gefotografeerd in mei 2008.

Mannetje eveneens met aan een kant een zwarte iris, gefotografeerd in 2012. Mogelijk is dit een jong van het vrouwtje van 2008, waaruit misschien geconcludeerd zou kunnen worden dat er een erfelijke factor in het spel is.

Ook in de winter zoeken ze onder het sneeuwdek naar wormen en larven.

Ook in de winter van 2013 lieten de vogels met de afwijkende oogkleur zich regelmatig zien en ook toen heb ik ze gefotografeerd. Ik heb door de vele foto's die ik maak echter een aanzienlijke achterstand in de bewerking ervan opgelopen, wellicht komen die in een latere blog nog eens aan de orde.

Tot slot nog enkele foto's van de zwarte specht, ze zitten meestal erg hoog in een boom. Het is me nog niet echt goed gelukt om hiervan kwalitatief goede foto's te maken, dat is dan ook een van mijn wensen voor de nabije toekomst.

Grote bonte specht

De komende berichten wil ik wat posts laten zien van de diverse spechtensoorten die ons land rijk is, welgeteld zijn dat er zes, maar het is me nog niet gelukt om ze alle zes voor de lens te krijgen.
Als eerste wil ik starten met waarschijnlijk wel de meest voorkomende, de grote bonte specht die ik de afgelopen jaren in verschillende settings heb gefotografeerd. De eerste foto´s dateren van 2009, ik vond het toen al heel wat en ook heel spannend als ik een grote bonte specht kon fotograferen. In 2011 kon ik met mijn afstandbediening, terwijl ik zelf op gepaste afstand bleef, foto´s maken bij de nestboom van een paartje spechten, terwijl ik afgelopen winter bezig ben geweest om ze niet alleen van heel dichtbij te fotograferen, maar heb ik ook geprobeerd wat van het gedrag van deze prachtige vogel vast te leggen.
Veel kijkplezier en nog hartelijk bedankt voor de leuke reacties op mijn vorige blog over de blauwborsten (klik hier)

Groeten,
Ad

Mannetje grote bonte specht te herkennen aan zijn rode kruin, recent gefotografeerd.

Hier is duidelijk te zien dat ze hun stugge staart vaak gebruiken als een soort derde poot.

Op een vrijwel horizontale tak zie je ze niet zo vaak.

Bovenstaande drie foto's maakte ik in 2009 toen nog met mijn Nikon D70, ik was er erg blij mee.

In 2011 nestelde een paartje in een half vergane eik in een oud bos. Hier hangt het mannetje voor het nestgat.

Hier komt hij met zijn snavel vol insecten aanzetten, ze hebben inmiddels jongen.

De jongen zitten al voor het gat te wachten om het voer aan te nemen.

Na het voeren worden de uitwerpselen van de jongen mee naar buiten genomen om het nesthol schoon te houden en predatoren niet op het spoor te zetten.

Afgelopen winter heb ik me toegelegd op zowel close-ups met een rustige achtergrond waarvan ook de openingsfoto een voorbeeld is, alsmede wat gedragsfoto's waar ik wat meer van de omgeving in beeld gelaten heb, maar daardoor soms wel wat rommeliger ogen.

Hier zie je goed dat spechten, in tegenstelling tot veel andere vogelsoorten, slechts drie in plaats van vier tenen hebben, waarvan er twee naar voren zijn geplaatst en een naar achter.

Soms zitten ze zowaar op een tak zonder hun staart te gebruiken.

Wat kleiner in beeld, maar het licht viel hier mooi op de vogel en een rododendron tegen een verder donkere achtergrond.

Als een stelletje kwajongens waren deze  twee heren rond een boom verstoppertje aan het spelen. Uiteindelijk bleek het te gaan om de gunst van een vrouwtje.

Even kijken waar mijn tegenstander gebleven is.

En verder gaat de schijnvertoning.

Tussen alle schermutselingen in even uitpuffen op een heg.

Tot slot nog een portretje.