Groene spechten

Af en toe komt er een groene specht in onze tuin afkomstig uit het tegenover ons huis liggende bosgebied. Regelmatig ook horen we zijn kenmerkende lachende roep als hij weer eens overvliegt. Het is een vrij oud bos met veel populieren en andere inheemse boomsoorten en aan dode stammen is absoluut geen gebrek. Ideaal dus voor spechten die in het zachte hout makkelijk een broedhol kunnen uithakken. Behalve de groene- komt er ook de grote bonte-, de kleine bonte- en de zwarte specht voor. Van die laatste heb ik wel eens foto's gemaakt, maar dat is erg lastig omdat hij meestal hoog in de bomen blijft en daar ook zijn nest heeft. De middelste bonte specht heb ik er nog nooit gezien, maar hij komt in Nederland steeds meer voor en het lijkt me dan ook een kwestie van tijd dat ook die hier zijn territorium vindt.
Ik heb destijds een bij het bosgebied passende natuurlijke tuin aangelegd met veel bomen, heide, vaste plantenborders met een rotstuin, een flinke natuurvijver en een slecht onderhouden gazon, zeg maar gerust grasveld, met veel (on)kruiden. Al vaak is me als tuinliefhebber gevraagd wanneer ik dat grasveldje nou eens ging vernieuwen. Ik heb het bewust niet gedaan, immers aan mieren, emelten en engerlingen geen gebrek, een ideaal plekje voor de groene specht, die ons dus regelmatig met een bezoekje vereert.
Behalve de oudervogels streek onlangs voor de eerste keer een jong neer, zo goed als zeker uitgevlogen in het naburige bos. Zowel van het vrouwtje als het jong kon ik opnames maken, het mannetje liet zich niet zien. Ik had gehoopt ook een voermomentje te kunnen vastleggen, maar nadat het jong even op het grasveld had gezeten verschool het zich al gauw uit het zicht in de plantenborders. Maar met de gemaakte opnames ben ik meer dan tevreden. Ik kon heel dichtbij komen en veel foto's zijn ongecropt.

Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de Oesterdam (klik hier) en veel kijkgenoegen bij deze groene spechten. Om het niet te eentonig te maken heb ik nog enkele foto's van andere soorten opgenomen die ik elders gemaakt heb.

Groeten,
Ad

Dit vrouwtje groene specht gaf me alle tijd om een serie foto's te schieten. Ik heb me daarom vooral gericht op de houding en er hiervan enkele uitgelicht.

Bij deze en volgende foto heb ik gewacht tot de specht even recht in de lens keek, zodat ik een mooie symmetrie van de ogen kreeg.

Heel bijzonder zo'n witte iris bij vogels, maar enkele jaren geleden zag ik regelmatig een groene specht met aan een kant een witte- en aan de andere kant een zwarte iris. Ik heb die al eens eerder in een blog laten zien (klik hier), maar niemand heeft me ooit kunnen vertellen wat hiervan de oorzaak is. Zelf houd ik het op een genetische mutatie.

Voor de afwisseling een plaatje van deze witte kwikstaart dat ik op een andere plaats maakte.

Op dezelfde plek fotografeerde ik dit ijsvogeltje waarvan binnenkort nog een blog komt.

Soms kwam dit vrouwtje (te herkennen aan het ontbreken van de rode baardstrepen) zo dichtbij dat ze niet in z'n geheel in het plaatje paste (uitzoomen kan niet met een prime-lens). Dan maar een portretje.

Ruim een week nadat het vrouwtje zich liet zien streek dit jong in de tuin neer. De oudervogel zocht dus niet voor niets naar mieren enz. op het grasveldje.

En wat schetst mijn verbazing, ook dit jong heeft aan twee kanten een zwarte iris. Ik vermoed dat dit jong ook weer een afstammeling is van de specht die ik 2013 en eerder fotografeerde en dat deze mutatie inmiddels in de erfelijke lijn is verankerd.

Nadat ik eerst enkele foto's knielend had gemaakt en ik zag dat het jong niet zo heel erg schuw was, ben ik er op mijn buik bij gaan liggen om via dat lage standpunt door het gras heen te kunnen fotograferen waardoor er een onscherpe voorgrond ontstaat.

Op een gegeven moment hipte hij (het is een jong mannetje) bij het bordermuurtje vandaan en voordat hij in de borders tussen de planten verdween kon ik enkele foto's schieten in een volledig onscherpe omgeving.

Persoonlijk vind ik deze foto's de mooiste, ik ben er dan ook heel content mee.

Enkele uren nadat zoonlief tussen de planten was verdwenen verscheen moeders weer in de buurt om te voeren. Ik heb het wel gehoord maar kon er helaas geen foto's van maken. Maar goed, een mens moet ooit tevreden zijn.

Slotwoord: de ook weer bij dit jong afwijkende oogkleur blijft me fascineren, ik heb hiervoor in dit blog een mogelijke oorzaak aangegeven, maar als er iemand is die hiervoor een andere verklaring heeft dan hoor ik dat graag.

Oesterdam

Evenals de Brouwersdam is de Oesterdam bij Tholen zo'n plek waar op vogelgebied altijd wat te beleven valt en een enkele keer kun je er ook bijzonderheden aantreffen hoewel dat begrip natuurlijk erg subjectief is. De afgelopen jaren ben ik er diverse malen geweest en hoopte ik steeds op een ontmoeting met sneeuwgorzen, maar helaas was dat tot nu toe uitgebleven. Ik raadpleegde waarneming.nl en als er dan sneeuwgorzen waren gespot plande ik een ritje naar Zeeland, maar dan lieten ze zich net op die dag weer niet zien. Begin maart dit jaar was het weer zover en vol goede moed togen we naar Zeeland. Aanvankelijk zag ik in enkele plasjes diverse leuke soorten, maar weer dreigde de sneeuwgors aan de gevoelige plaat te ontsnappen. Na een kop koffie gedronken te hebben besloten we om de dam zover mogelijk af re rijden om aan het einde van het voor auto's toegestane deel te voet verder te gaan. Na ongeveer. een km. ontdekte ik tussen de grote stenen toch een groepje foeragerende sneeuwgorzen. Ze vlogen steeds voor me uit als ik op fotografeerbare afstand kwam en bovendien had ik het best wel harde licht pal van voren. Na enige tijd wenden ze aan mijn aanwezigheid als ik op dezelfde plek bleef en kwamen ze steeds dichterbij. Door voorzichtig wat van positie te veranderen kon ik een compositie maken dat de lichte vogel voor een donkere rots zat zodat hij niet helemaal zou wegvallen tegen de lichte achtergrond.
Nadat ik ze vorig jaar al bij het Lauwersmeer kon fotograferen was het dan eindelijk gelukt om sneeuwgorzen bij de Oesterdam voor de lens te krijgen.
Behalve de sneeuwgors heb ik in dit blog enkele andere soorten opgenomen die ik daar aantrof. Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie reacties op het vorige blogbericht over de Brouwersdam (klik hier)

Groeten,
Ad

De vogel valt mooi in het donkere gedeelte van de stenen op de achtergrond. Door het felle licht ontstaan nog wat bokeh-ringen. Met enige fantasie zou je hier een buitenlandse rotskust kunnen bedenken.

Boven een van de plasjes kwam een groepje brandganzen aanvliegen. De bebouwing is niet eens ver weg en ik beschouwde de wielrenner in beeld als een leuke bonus.

Vlak voor de landing, zo ziet het er al weer een heel stuk natuurlijker uit.

Deze lepelaar had het in de ondiepe plasjes erg naar zijn zin......

.....en rende als een bezetene rond om kreeftjes te snaaien.

Soms trappelde hij met zijn poten om voedsel naar boven te halen.

Een steenlopertje in tegenlicht waardoor er vooral in de achtergrond de bokeh-ringetjes ontstaan. Ik was erg content met de frisse kleuren van het zeewier op de voorgrond.

Een andere steenloper had genoeg van het badderen en zocht ook het schelpenstrandje op.....

.....om het verenkleed te onderhouden.....

....en zich eens lekker uit te schudden.

Dit drieteenstrandlopertje rende voortdurend langs de waterlijn op en neer.

Meestal foerageerden de sneeuwgorzen tussen de schelpen.....

....... maar af en toe gingen ze even op een grote steen zitten.

Op het land ziet een lepelaar er wat onbeholpen uit.....

....zeker als de wind onder zijn verenkleed slaat.

Maar zo oogt hij toch wel weer heel sierlijk.....

.....als hij zijn achterste tenminste niet omhoog steekt.

Een stukje verderop stond een bergeend te pronken.

In een ander gedeelte van de plas liepen enkele zwarte ruiters nog in winterkleed.

Een groepje kluten in alle rust bij elkaar.....

....om even later plotseling op de wieken te gaan.

Slotwoord: na nog een lekkere schotel mosselen in Yerseke rijden we 's-avonds voldaan naar huis met niet alleen sneeuwgorzen maar ook een aantal leuke andere soorten op het geheugenkaartje.

Brouwersdam (vervolg)

In mijn vorige blog over de Brouwersdam (klik hier) gaf ik al aan dat ik op het Noordzeestrand nog een bijzondere gast aantrof, althans ik vond het bijzonder omdat ik nog niet eerder een eidereend zo uitgebreid en van redelijk dichtbij kon bewonderen. Het was op dat moment eb en met de auto over de kade rijdend speurde ik de vloedlijn af toen ik in de verte een eider woerd zag zitten. Ik ben er met camera en statief voorzichtig tot op gepaste afstand naar toe gelopen. Hij bleef rustig zitten waaruit ik op kon maken dat hij zich op zijn gemak voelde.
Ik had in de uren daarvoor nog nauwelijks fotografen op de kade gezien, maar toen ik eenmaal op het wad stond verzamelde zich een groep fotografen als bijen op een honingpot. Even ging dat goed totdat er eentje zich weer niet kon bedwingen en de onverlaat zo dichtbij liep dat de eider op de wieken ging. Ik zal jullie maar onthouden wat de reacties waren van de geïrriteerd achterblijvende fotografen. Ik hoop dat hij ervan heeft geleerd.
Veel kijkgenoegen.

Groeten,
Ad

Eidereend (woerd), felle zwart/wit contrasten met wat groenige accenten op de kop en snavel. Het verenkleed van het vrouwtje (eend) lijkt er in de verste verte niet op, heeft veel meer weg van het kleed van een vrouwtje wilde eend, alleen de snavel is onmiskenbaar anders.

Panorama-uitsnede geeft een wat ruimtelijker beeld.

Het licht viel mooi op de vleugeldekveren.

Van de Brouwersdam voor de terugreis nog maar even langs de Koudekerkse Inlaag, je weet maar nooit. Een grote groep brandganzen werd opgeschrikt door een overvliegende slechtvalk.

Het begon al langzaam wat te schemeren, dit groepje grauwe ganzen leende zich voor een silhouetfoto die ik omgezet heb in zwart-wit.

Van Koudekerke nog even langs plan Tureluur. Hier ging een grote groep steltlopertjes de lucht in bij het overvliegen van een kiekendief. Het was zo ver weg dat ik zelfs met de verrekijker niet kon onderscheiden wat voor soort het was. Maar het was wel indrukwekkend.

Enkele bontbekpleviertjes foerageerden daar op een stoppelveld.

Ook hier nog een eenzame wulp in een plasje, gezien de hele lange snavel waarschijnlijk een adult vrouwtje.

Om toch maar op de wieken te gaan om elders de nacht door te brengen.

Een groepje rotganzen in het laatste avondlicht, het was eind februari en al bijna 18.00 uur.

Een groep wulpen besluit om in gezelschap van een zilvermeeuw hier maar de kop in de veren te steken.

Nog even laat het licht zich van zijn beste kant zien.

Zo komt er weer een einde aan een enerverend dagje vogelen en fotograferen, wij hebben dan nog een autorit van enkele honderden kilometers voor de boeg.