Minder vaak geziene soorten

Ik heb de titel van dit blogbericht bewust niet "Zeldzaamheden"genoemd, dat klinkt toch wat aanmatigend, maar toch heb ik hierin enkele soorten opgenomen die je niet vaak tegenkomt. Er is zelfs een soort bij die volgens de statistieken nog maar een keer eerder in Nederland is waargenomen. Ik had het geluk die soort vorig jaar tijdens een vakantie te kunnen waarnemen en fotograferen.
Verder heb ik het blog aangevuld met wat meer algemene soorten die ik, hetzij vliegend of in een wat andersoortige pose kon fotograferen. Als je een bepaalde soort al vaak hebt gefotografeerd ga je toch zoeken naar wat afwijkende settings in b.v. gedrag, houding, omgeving enz. Enfin, de toelichting bij de foto's zal het hopelijk wel duidelijk maken.
Hartelijk dank voor jullie leuke reacties op mijn vorige blogbericht over de "Genneper Parken" (klik hier) en ik hoop dat deze nieuwe foto's jullie eveneens aanspreken.

Groet,
Ad

Niet blauw, maar toch een blauwe kiekendief, hier het vrouwtje dat ik tegen een fijne zachte achtergrond vliegend en speurend naar een prooi boven een akker kon fotograferen.

Op een andere plek had ik het geluk dat een mannetje kwam overvliegen. Je moet dan snel reageren want hoewel de vleugelslag erg traag lijkt zijn ze razendsnel voorbij. Bij het mannetje, dat totaal niet op het vrouwtje lijkt, kun je wel zien waaraan de soort zijn naam dankt.

Watersnippen zijn bepaald geen zeldzaamheid, maar wanneer ze in mooi licht en tussen het in Nederland in het wild zeldzame goudknopje staan vind ik dat ik toch enkele foto's moet maken.

Een groepje van vier, enkele foeragerend terwijl de andere de wacht houden.

Een prachtig verenkleed hebben die watersnippen.

Een andere soort die er veel op lijkt maar die je maar zelden te zien krijgt is het bokje. Het is de kleinste snip die in Nederland voorkomt, stukken kleiner dan de watersnip met een veel kortere snavel en hij leidt een zeer verborgen bestaan tussen de vegetatie aan de rand van kleine slootjes die 's-winters niet dichtvriezen.

Ze zijn constant in beweging en maken met hun hele lijf een hippende beweging.

De rug- en koptekening is net even anders als bij de watersnip. Een ontmoeting met het bokje blijft een bijzondere ervaring.

Flamingo's verwacht je niet direct in Nederland. Toch huist er aan de grens met Duitsland in het Zwilbrocker Venn al jaren een kolonie. Omdat het ven in de winter dicht kan vriezen vertrekken de vogels naar de Grevelingen of in de buurt daarvan. Deze foto maakte ik in het haventje van Oude Tonge. Helaas bleven ze nagenoeg de hele ochtend met hun kop in de veren staan.

Weliswaar wat ver weg, maar dan kun je ook goed de leefomgeving van de koekoek zien, tussen de wilgen en het riet op zoek naar een geschikte waardvogel. Je hoort hem vaak in de zomer, maar zien doe je hem niet zo gauw. Ik kon hem nog net vliegend fotograferen voordat hij de wilg indook. Mooi zijn de witte spikkels op de gewaaierde staart te zien en als je goed kijkt zie je in de wilg nog een tweede exemplaar zitten.

In een eerder blog berichtte ik over de roerdomp (klik hier) waar ik deze schuwe vogel van heel dichtbij kon fotograferen. Dat was een exemplaar, maar tijdens een bezoek aan Weerribben kwam plotseling een groepje van drie aangevlogen. Het is weliswaar geen perfecte foto, maar nog nooit eerder had ik drie roerdompen gelijktijdig gezien.

Een slobeend vrouwtje, vrij algemeen maar in de vlucht zie je hoe prachtig de vleugelspiegels zijn.

Een gele kwikstaart, al vele malen heb ik die gefotografeerd maar tussen de bloembollenvelden op de Noord-oostpolder vond ik er na lang zoeken eentje op de tulpen.

Of het bij elkaar past daar kun je over van mening verschillen, maar kleurrijk is het wel en hij begon ook nog even te zingen.

Hij lijkt een beetje op de gele kwikstaart, maar deze zeldzaamheid is de witkeelkwikstaart of Italiaanse kwikstaart. De soort zou pas een keer eerder in Nederland gezien zijn en ik was erg blij dat ik hem na lang zoeken in de polder kon vinden.

Witkeelkwikstaart.

Witkeelkwikstaart, ik had het geluk dat hij af en toe op een takje wat hoger uit de vegetatie kwam zitten.

Witkeelkwikstaart.

Mannetje grauwe klauwier. Al vele jaren volg ik enkele paartjes in de Groote Peel. Vaak fotografeer je ze op een bramenstruik, hun habitat, maar afgelopen jaar lieten ze zich regelmatig zien op een tak van een omgevallen boom tussen de wilgenroosjes.

Ik heb er hier bewust voor gekozen om de vogel wat kleiner in beeld te zetten om de omgeving "mee te laten doen".

IJsduiker, ook een soort die je in Nederland niet zo vaak te zien krijgt. Maar dit is een triest verhaal. Midden in een kanaal in mijn omgeving zag ik deze vogel zwemmen en vanuit mijn auto maakte ik enkele foto's. Even later arriveerde nog een fotograaf die onder aan de waterkant ging zitten om vanuit een laag standpunt foto's te kunnen maken. Wat schetste mijn verbazing, de vogel kwam naar hem toe gezwommen en bleef op nog geen meter van hem vandaan aan de kant zitten. Duidelijk was dat het niet goed met hem ging. We hebben hem uit het water getild en de dierenambulance gebeld die hem uiteindelijk meegenomen heeft naar een vogelasiel. De volgende dag echter kregen we het bericht dat hij dood was gegaan. Helaas is niet duidelijk geworden waaraan. Jammer van zo'n prachtige vogel.

Voordat hij naar de kant zwom maakte ik nog deze foto met de spiegeling van een passerende rode vrachtauto in het water. Zijn ogen had hij hier al dicht, een slecht teken.

Om het blog toch positief af te sluiten nog enkele foto's van deze kleurrijke, tropisch aandoende groene specht die met enige regelmaat onze achtertuin bezoekt. Elke keer kan het dan toch weer niet laten om foto's te maken.

Groene specht. (mannetje)

Groene specht (mannetje)


Slotwoord: Tot zover dit bericht over wat minder geziene soorten, volgend keer een soort die je evenmin vaak tegenkomt t.w. de witwangstern.

Genneper Parken

Het heeft even wat langer geduurd dan ik wilde voordat ik na het technisch blog over de EDEN verrekijker (klik hier) weer eens blogje over de natuur kon maken.
Dit keer een blogbericht over een park in Eindhoven met foto's die ik al weer even geleden maakte op een weliswaar mooie zonnige januarimiddag, maar het was koud en glad en her en der lagen nog restjes sneeuw. Later die middag toverde het licht prachtige kleuren in het water, die mij verleidden om ook nog even op de creatieve toer te gaan.
De soorten die je in zo'n park voor de lens krijgt zijn niet spectaculair, maar daar ging het mij in dit geval ook niet om, het doel was n.l. om mijn pas nieuw aangeschafte camera de Nikon D500 uit te proberen. Wat vooral opviel was het prima dynamisch bereik, de detaillering en de goede signaal/ruisverhouding alsmede de snelheid van deze camera. Hè, nu lijkt het bijna toch weer een technisch verhaal te worden, daarom maar gauw naar de foto's.

Groet,
Ad

Ik heb me een hele tijd vermaakt met enkele meerkoeten. Hier sloeg er eentje zijn vleugels uit, maar het ging me vooral om de rode en blauwe kleuren, linksboven en rechtsonder, die naar mijn gevoel balans brengen in de foto.

In het park waren ook enkele ouders met kinderen aanwezig die de eenden voerden. Uiteraard waren de meerkoeten daar als de kippen bij, brutaal als ze zijn. Hier gaat er eentje met een half broodje aan de haal.

Op bovenstaande foto's is goed te zien hoe enorm de gelobde poten zijn. De steeds lager staande en minder fel schijnende zon geeft het water toch nog een mooi warm kleurtje.

Een heel ander en koeler beeld krijg je te zien als je in tegenlicht de andere kant op fotografeert. Deze foto is slechts 45 min. later gemaakt als de twee vorige foto's. De zon is nu goeddeels verdwenen en werpt steeds langere schaduwen.

Ook de waterhoentjes deden volop mee en holden in sneltreinvaart over het water. Ik gebruikte hier een sluitertijd van 1/2000 sec. om de vogel scherp te houden terwijl de vleugels nog wat onscherpte behouden om de beweging te accentueren.

Compositie-technisch niet helemaal in orde omdat de vogel a.h.w. het beeld uitvliegt, maar ik wilde niet alleen het opspattende water erbij hebben om de snelheid weer te geven, maar ook het rode kleurtje van de spiegeling in het water.

Even wat creatieve uitspattingen, een gouden boom in het water. Uiteraard draaide ik de spiegeling om.

Een andere, niet omgedraaide spiegeling. Het kwam op mij over als olieverf geschilderd met zowel warme als koele kleuren. Hier is tevens te zien hoe de rode kleur in het water bij de vogelfoto´s ontstaat.

Er zwommen ook enkele tafeleenden. Fijn om dan te zien dat de kleuren van het eendje terugkomen in het water.

En ook een groepje Canadese ganzen waarvan er enkele een halsband om hadden. Ik begrijp dat het zo voor de ringers makkelijker is om de gegevens af te lezen dan bij een pootring, maar ik vind het geen gezicht.

En het is bijna niet voor te stellen dat de vogels er geen last van hebben.....

....Maar het kan nog erger......

..... Hier lijkt de gans wel te kokhalzen.

Deze ekster tussen de elzenproppen dacht er het zijne van.

Een eindje verderop vloog uit een andere els een halfblonde buizerd. Ik kon hem net tussen twee takken in fotograferen.

Een stukje verder vond hij een voor mij heel mooi plekje. Je kunt hier goed zien dat ik in een stadse/parkachtige omgeving fotografeerde, met in de achtergrond de contouren van een appartementencomplex.

Totdat hij ook hier weer verder vloog en ik hem nog even vliegend in prachtig licht kon "pakken".


Slotwoord: de nieuwe camera bevalt me uitstekend, ondertussen heb ik hem alweer een hele tijd in gebruik en verder realiseer ik me dat ik wat dat betreft nog even de gegevens in mijn weblog moet aanpassen.

EDEN verrekijker

In tegenstelling tot wat jullie tot nu toe van me gewend zijn, n.l. een blogbericht over natuurfotografie, dit keer een heel ander bericht. Een bericht n.l. over een onmisbaar hulpmiddel bij het uitoefenen van deze prachtige hobby t.w. een verrekijker.

Recent werd ik benaderd door Knives and Tools https://www.knivesandtools.nl/nl/ct/eden-quality-verrekijkers.htm als onderdeel van de KATO Group BV uit Apeldoorn om voor hen, in mijn hoedanigheid als natuurfotograaf, die veelvuldig een verrekijker gebruikt, een kijker uit hun EDEN assortiment te testen en hiervoor een review te schrijven.

Dit kwam erg gelegen temeer daar ik op het punt stond me te oriënteren op de aanschaf van een tweede kijker. Mijn echtgenote en ik gaan graag en vaak samen op pad in de natuur om vogels te spotten en te fotograferen en daarvoor is een goede verrekijker onontbeerlijk.

Sterker nog, zonder kijker voel ik me in de natuur geamputeerd, het komt regelmatig voor dat je op afstand een vogel ziet en deze met het blote oog niet direct thuis kunt brengen, alhoewel het biotoop waar je de soort aantreft natuurlijk al vaak een belangrijk aanknopingspunt biedt.

Een snelle blik door een goede verrekijker geeft dan meestal al gauw uitsluitsel.

Ik heb dan ook aangegeven de EDEN XP 10x42 graag te willen testen. Zie bijgaande link. https://www.knivesandtools.nl/nl/pt/-eden-quality-verrekijker-xp-10x42.htm

Verrekijkers kun je grofweg in twee categorieën verdelen, je hebt de groep porro-kijkers, ook wel porroprisma’s genoemd, waarbij de objectieven en de oculairen ten opzichte van elkaar verschoven zijn. De andere groep kijkers, met een systeem dat tegenwoordig meer gebruikt wordt, zijn de dakkantprisma’s waarbij de objectieven en oculairen recht achter elkaar staan.

Omdat ik nu (van een ander merk) al een dakkant verrekijker gebruik en een goede vergelijking te kunnen maken met deze kijker, heb ik het assortiment van EDEN doorgenomen. Mijn keuze viel op de XP 10x42, een kijker met dezelfde specificaties voor wat betreft vergrotingsfactor en lensdiameter, waarbij de 10 staat voor de vergrotingsfactor en 42 voor de lensdiameter in mm’s.

Door een misverstand bij de verzending kreeg ik de kijker iets later dan gepland in mijn bezit.

De kijker werd geleverd met een fijne, soepele draagtas, een draagriem die voorzien is van een brede gepolsterde neopreen band waardoor het dragen om je nek ook na uren comfortabel blijft.

Verder is de kijker voorzien van zacht rubberen lensdoppen en oculairdoppen. De eerste zijn vast aan de kijker verbonden en blijven tijdens het gebruik aan de kijker hangen zodat je ze niet kunt verliezen. De oculairdoppen kun je met de draagriem aan de kijker verbinden zodat deze tijdens het gebruik evenmin verloren kunnen gaan en toch niet hinderlijk in de weg zitten. Tenslotte wordt een microvezeldoekje meegeleverd om de lenzen en het oculair schoon te houden. Verder valt het mooie ergonomisch ontwerp op, de kijker heeft een fijn formaat en ligt lekker in de hand.

Een eerste blik door de kijker leverde al direct een positief beeld op en ik wilde hem graag spoedig uitgebreid testen. Door het slechte, donkere weer kwam daar de eerste dagen niets van, het zou een vertekend beeld opleveren.

Die tussentijd heb ik gebruikt om thuis alvast de draagriem te bevestigen en het oculair met de dioptriecorrectie in te stellen. De oculairringen zijn in trappen verstelbaar en werken soepel. Ik ben brildragend en dan werkt het het beste om de ringen helemaal in te draaien. Voor niet brildragers geldt het tegenovergestelde.  En dit is nou juist de reden waarom ik op zoek was naar een tweede verrekijker omdat mijn echtgenote niet brildragend is en dan telkens de oculairringen moeten worden in- en uitgedraaid.

De dioptriecorrectie ring is goed gesmeerd en werkt eveneens soepel en is voldoende breed om met twee vingers te verdraaien. Het is mogelijk om tot 3 dpt. te corrigeren. Je kijkt eerst met het rechteroog gesloten door de kijker en stelt vervolgens scherp met de centrale scherpstelwiel. Nu sluit je je linkeroog en stelt het rechteroog scherp met de dioptrie-instelling. De kijker is nu gereed voor continu gebruik.

Na enkele dagen klaarde het weer op en heb ik hem meegenomen naar een natuurgebied in België om hem aan een uitgebreide test te onderwerpen. En dat viel bepaald niet tegen, sterker nog, het is een genot om met deze kijker te werken.

Het beeld is glashelder en wat gelijk opvalt is het makkelijke en soepele scherpstellen met het grote instelwiel waarmee je voldoende slag kunt maken om zeer nauwkeurig scherp te stellen. Het wiel geeft voldoende tegendruk zonder te zwaar te draaien en het blijft de gekozen scherpstelling prima vasthouden.

Verder laat de EDEN zich makkelijk “uitbuigen” om de pupilafstand in te stellen, ook dat gaat soepel met voldoende tegendruk en dat kan met een gradatie van 58 tot 76 mm. Je buigt de twee objectieven zover uit elkaar totdat een mooi rond beeld hebt, je ogen voegen dan het beeld samen tot een mooi driedimensionaal beeld. 

De kijker heeft een prettig gewicht van 650 gram en is na een dagje struinen waarbij de kijker voortdurend om je nek hangt niet echt belastend.

Zoals gezegd heeft deze EDEN een vergrotingsfactor 10 hetgeen betekent dat je een onderwerp op een afstand van 100 mtr. ziet alsof het slechts 10 mtr. verwijderd is.

Het beeldveld op 1000 mtr. ligt op 114 mtr., dit is de breedte van het zichtbare gebied,  hetgeen voor een kijker in deze categorie netjes is.

De minimale scherpstelafstand van de kijker is slechts 1,2 mtr. waardoor hij b.v. ook erg geschikt is voor het van dichtbij bekijken van vlinders, libellen en insecten.

De diameter van de frontlenzen is zoals gezegd 42 mm. Hoe groter de diameter hoe meer licht er in de lenzen kan vallen en hoe beter (helderder) over het algemeen het beeld is. Gecombineerd met de vergrotingsfactor van 10 geeft deze lichtopbrengst de uittredepupil aan, in dit geval dus 4,2 mm. (42:10) Dat betekent dat de kijker in de meeste, niet al te extreme lichtomstandigheden gebruikt kan worden, immers de diameter van de menselijke oogpupil varieert van plm. 2 tot 7 mm. zodat bij een uittredepupil van 4,2 mm. gemiddeld licht aan het oog wordt doorgegeven.

Het zou dus voor de hand liggen om voor een kijker te kiezen met een grotere diameter frontlenzen, maar dat betekent een flinke toename van het gewicht hetgeen weer een aanslag pleegt op het comfort.

Dit geldt eveneens voor de vergrotingsfactor, het lijkt handig en voor de hand liggend om voor een hogere vergrotingsfactor te kiezen, maar ook dat betekent in de praktijk een grotere (langere) kijker en dus een hoger gewicht. Bovendien is het bij een vergrotingsfactor van meer dan 10 lastig om een onderwerp uit de hand in de focus te krijgen. Hiervoor leent zich een telescoop die je op statief kunt zetten beter voor. De EDEN biedt zodoende het beste van de geboden mogelijkheden in combinatie met optimaal gebruikerscomfort.

Verder is de kijker stikstof gevuld waardoor hij tot een temperatuur tot -20 gr. te gebruiken is zonder condensvorming. De body is gemaakt van koolstofvezelversterkt PPS waardoor het gewicht laag gehouden is en de kijker spatwaterdicht is, hetgeen voor gebruik in de natuur met regelmatig een fikse bui beslist een pre, zo niet een voorwaarde is.

Tenslotte, en niet het minst belangrijke, is het beeld niet alleen helder met een minimale randonscherpte maar is er nauwelijks sprake van chromatische aberratie, een hinderlijke kleurvertekening om je onderwerp dat zich uit in gele en paarse randjes, met name als je in tegenlicht kijkt. Dit is een enorm kwaliteitsaspect hetgeen in dit XP-model wordt gerealiseerd door het gebruik van elektrische- en fase gecorrigeerde lenzen.  

Deze verrekijker verdient daarom met recht het predikaat super, de prijs in ogenschouw nemend. Hij kan zeker de concurrentie aan met veel duurdere modellen. Het was voor mij een lust om met deze verrekijker een dag in de natuur door te brengen en hij viel op geen enkel aspect tegen. Ik heb die dag vele wow-momenten beleefd.

O ja, en niet verwacht dat het nodig is want hij is erg degelijk uitgevoerd, maar je krijgt op deze kijker een garantie van 25 jaar op materiaal- en fabricagefouten.

Een kijker die wat mij betreft een aanschaf voor het leven is en zeker een aanrader voor natuur, wildlife- en vogelspotters.

Slotwoord: 

Een vrij technisch verhaal voor degenen die de moeite hebben genomen om het door te lezen.

De volgende keer weer, en dat is snel, een blogbericht over de ons allen aan het hart liggende natuur.

Baardmannen enz.

Als je baardmannetjes wil zien en fotograferen moet je vanuit het zuidoosten van het land meestal ver reizen, immers grote rietkragen waarin deze vogeltjes graag vertoeven vind je voor het merendeel in het westen en noorden van het land, daar waar de polders zijn.
Bekende hotspots in dat opzicht zijn de Rietputten bij Vlaardingen (zo lang als het nog duurt) en het Jaap Deensgat bij het Lauwersmeer. Die eerste locatie ben ik eens naar toe gereisd en zonder ook maar een foto te kunnen maken weer huiswaarts gekeerd terwijl ik bij het Lauwersmeer al wel meerdere malen leuke foto heb kunnen maken. (klik hier)
Het was dan ook leuk toen ik ontdekte dat zich hier in de omgeving in de rietkraag van een kleine plas ook enkele baardmannetjes ophielden. Het was nog knap lastig om er goede foto's van te maken, de rietkraag was weliswaar klein, maar vrij dicht en omdat het toch wel behoorlijk waaide bleven de vogeltjes veelal onderin zitten. En als ze dan een keer naar boven kwamen waaide er bijna altijd wel weer een rietstengel voor. Toch is het me gelukt om wat leuke foto's te maken, zelfs enkele waar ik al lang op gehoopt had n.l. acrobatisch, met de pootjes gespreid hangend tussen twee rietstengels.
Omdat het anders wat kort zou worden heb ik nog enkele losse foto's, gemaakt op andere plekken en op andere locaties, aan dit blog toegevoegd.
Bedankt nog voor jullie fijne reacties op mijn vorige blog over Diverse restjes "klik hier" en veel kijkplezier bij dit blogbericht.

Groet,
Ad

Een beeld waar ik al lang naar op zoek was, een baardmannetje hangend als een aapje tussen twee rietstengels.

Ze moeten erg veel rietzaden eten om aan hun energiebehoefte te voldoen. Best lastig overigens om goed te belichten met het tegenlicht.

Ook het vrouwtje kwam even nagenoeg helemaal vrij zitten.

Als een Epke Zonderland die zo aan zijn ringoefening begint, of is het meer de brug met ongelijke leggers.

Wat is het dat deze vogeltjes zo aaibaar maakt, is het dat gele kraaloogje of het mooie zachte aaneengesloten verendek.

Vreemde naam eigenlijk baardman, snorman zou beter in de richting van zijn voorkomen zijn.

Aalscholver toont zijn mooie verenpak een houding die nodig is om dat pak te drogen omdat hij niet over een vetklier beschikt.

Deze grutto zat in mooi avondlicht.

Landende grutto in een plasje bij het Zuidlaardermeer.

Patrijs mannetje dat ik fotografeerde aan de rand van de Groote Peel. Een vogel waar het helaas zeer slecht mee gaat. In de loop van mijn natuurfotografie-activiteiten zie ik ze steeds minder, de populatie is drastisch afgenomen, ja zelfs gedecimeerd tot slechts enkele procenten t.o.v. de jaren 70.
Het is te hopen dat de randbeplanting met kruiden die ik afgelopen jaar op diverse plekken langs akkers in het hele land heb waargenomen de populatie weer enigszins overeind helpt.

Groene specht vrouwtje in het gras op zoek naar emelten en engerlingen.

Ringmus, beetje vreemd gezicht de onscherpe boom op de voorgrond tegen de scherpe op de achtergrond. Ook deze soort zie ik steeds minder t.o.v. een tiental jaar geleden.

Tenslotte nog een kemphaan mannetje gedeeltelijk in zomerkleed, gefotografeerd bij het Lauwersmeer.

Slotwoord: de laatste tijd heb ik de neiging om de foto's wat lichter en minder contrastrijk af te werken. Zo ook bij de baardmannetjes. Op mijn Windows Photo Viewer met witte achtergrond zien ze er dan goed, maar, of het komt door de zwarte achtergrond van mijn blog weet ik niet, maar de foto's zien er dan wat flets uit. Ik heb ze daarom voor dit blog toch nog maar wat meer contrast en helderheid meegegeven.