Patrijzen, vogel van het jaar 2013, in de winter.

De patrijs was in Nederland ooit een algemene vogel van ruige akkerranden en kruidachtige stroken. Echter door het verdwijnen van dit biotoop dat steeds meer in cultuur gebracht wordt, in combinatie met grootschalige maai- en oogstmethoden in plaats van kleinschalig, extensief beheer, is de populatie sinds de jaren ’60 dramatisch achteruit gegaan. De afname in die laatste vijftig jaar bedraagt maar liefst 95%, in aantallen uitgedrukt van 200.000 exemplaren naar nu nog slechts 10.000. Het is daarom ook dat de soort door Sovon op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels is geplaatst en uitgeroepen tot de Vogel van het Jaar 2013.

Al enkele jaren overwintert een klucht in wisselende groepjes van in totaal wel zestien exemplaren in de extensief beheerde akkers aan de randen van een woonwijk. Gedurende die jaren volgde ik die groep en maakte veel foto’s, maar tot deze afgelopen, extreme winter was ik daar nog niet helemaal content mee.  Met name de laatste sneeuwperiode, waarin de haantjes al duidelijk het voorjaar in hun kop hadden, is het mij uiteindelijk gelukt om een serie foto’s te maken waarbij ik wat van hun gedrag kon vastleggen en waarbij ze zich niet steeds meteen wegdrukte in de sneeuw. Hieronder wil ik jullie wat van deze opnames laten zien, veel kijkgenoegen.

Iedereen nog hartelijk bedankt voor de reacties op mijn vorige blog over winterlandschappen (klik hier), ik heb er een hoop van opgestoken.

Groetjes,

Ad    

Het haantje met zijn hoefijzervormige borstvlek in vol ornaat.

Kenmerkende houding zoals je ze vaak aantreft, weggedrukt in de sneeuw bij het minste of geringste onraad. 's-Winters leven deze vogels heel sociaal.

Als je lang genoeg wacht leggen ze langzaam hun natuurlijke schuwheid af en gaan ze foerageren.

Maar vooral de haantjes blijven waakzaam en slaan onmiddellijk alarm bij onraad. Ik maakte het mee dat een buizerd op een tak in de buurt neerstreek en de hele groep schoot in een roef de slootkant in.

Hier kun je qua houding duidelijk zien dat hij als hoenderachtige familie is van de "whisky" famous grouse, het Schotse sneeuwhoen.

Als je dan het vertrouwen gewonnen hebt gaan ze rustig in de sneeuw foerageren, ze krabben eerst met hun poten de sneeuw weg om bij het gras en de kruiden te kunnen komen.

Zo vormen ze hele sporen en gangen in de sneeuw.

Na het foerageren wordt het tijd om te pronken......

....En even lekker de vleugels te strekken.

Een hennetje komt al in de buurt.

Aanvankelijk dacht ik dat het een paartje was, maar gezien de opkomende borstvlek is de linker patrijs waarschijnlijk een jong mannetje.

Het licht viel vaak erg mooi zodat er een lichtje in het oog ontstond.

Uiteindelijk toch een paartje waarbij het haantje begint te kraaien en te baltsen......

.......Het opperhaantje toont dan zijn suprematie. 

Deze blog is wel erg lang geworden, maar deze prachtige, helaas steeds zeldzamer wordende, vogel is het meer dan waard. In een van mijn volgende blogs wil ik de patrijs nog eens in zomerse sferen belichten.