Grote zaagbek, kleine- en wilde zwaan.

Voor enkele van mijn mede-bloggers zijn dit wellicht geen aansprekende soorten, immers de grote zaagbek en de wilde zwaan behoren tot de vaste wintergasten van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Voor mij was het alweer heel wat jaren geleden dat ik een grote zaagbek kon fotograferen, het zijn vogels die in de winter vooral zoetwaterplassen en rivieren opzoeken in het binnenland, in tegenstelling tot de  middelste zaagbek die overwegend in zout water in de kustgebieden verblijft. Toch fotografeerde ik die laatste soort wel regelmatig omdat we graag uitstapjes maken naar de kust b.v. de Brouwersdam. 

Toen ik recent onderweg was naar het natuurgebied de Luijsen zag ik vanuit mijn ooghoek in de Zuid-Willemsvaart enkele grote zaagbekken zwemmen. Ik vatte het plan op om daar na enkele dagen eens te gaan kijken. Op de bewuste zondagmiddag, na een langdurige periode van regenval, reed ik aan de andere kant langs het kanaal, rustig daar weliswaar, maar wat ik niet wist is dat dat een zandpad is en dat was natuurlijk na die langdurige regen veranderd in een groot modderbad met diepe kuilen en gaten. Het gebeurde dat ik soms tot bijna de assen van de auto door de modder reed en dat kilometers lang. Toen ik de hoop al bijna had opgegeven zag ik plotseling toch een viertal grote zaagbekken ronddobberen en omdat ik weet dat die soort vrij schuw is ben ik op geruime afstand gebleven om vanuit de auto foto's te maken. Dat duurde even totdat er uit de tegenover gestelde richting ook een auto kwam aanrijden en dat maakte dat de vogels opvlogen naar mijn kant toe waardoor ik van dichtbij enkele vluchtfoto's kon maken. Eindelijk weer eens grote zaagbekken voor de lens.

Voordat we bij het kanaal waren passeerden we nog een akkergebied waar ik, weliswaar ver weg, enkele wilde zwanen zag zitten terwijl ik enkele weken daarvoor in de Groote Peel twee kleine zwanen ontdekte die al van grote afstand op de wieken gingen en mij daardoor in staat stelden om ze vliegend te fotograferen. Deze twee zwanensoorten ter afwisseling in het blog over de grote zaagbekken. 

Veel kijkplezier en bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog over de bosruiter en de groenpootruiter (klik hier)

Groeten, Ad

De foto die ik bijna op het einde van de sessie maakte, maar die als blikvanger als eerste op dit blog mag.

Het mannetje grote zaagbek, ook wel boterbuik genoemd. De foto laat niets te raden over waarom. Het licht was vrij wisselvallig en in dit geval vond ik het wel lekker meewerken in de compositie.

Mannetje en vrouwtje grote zaagbek die er totaal verschillend uitzien. Door de donkere achtergrond van de kanaalwand moest ik flink overbelichten.

Door rustig te blijven en stil te zitten in de auto kwamen ze langzaam wat dichterbij gedobberd. Jammer dat het mannetje z'n kop niet even omdraaide, maar zo zie je wel de mooie groene kleur daarvan.

Wilde zwanen op geruime afstand in een akker bij Someren.

Weliswaar ver weg, maar zo zie je ook wat van de habitat waarin ze in de winter hier verblijven. Het geel op de snavel bij de wilde zwaan loopt veel verder door naar de snavelpunt dan bij de kleine zwaan zoals verderop in dit blog zal blijken.

Toen de auto kwam aanrijden gingen de zaagbekken meteen op de wieken. Links zie je nog het gespetter van het vrouwtje, ik kon niet samen in een beeld vangen.

Ik heb een kleine selectie van de vliegbeelden hier opgenomen.

Het zijn best forse vogels en ze hebben net als zwanen een flinke aanloop nodig om los te komen van het water.

Maar als ze dan los zijn van het water is het ook wel weer een hele sierlijke vogel.

Bij de zgn. Mussenbaan bij de Groote Peel zag ik deze twee kleine zwanen. Behalve dat het geel op de snavel niet zo ver doorloopt als bij de wilde zwaan heeft deze soort ook een kortere hals.

Ook deze soort is erg schuw en ze gingen we al snel vandoor.

Ik kon daardoor wel enkele leuke vliegbeelden maken.

Kleine zwanen

En hoewel ze me in het water niet gunden om dichterbij te komen cirkelden ze een aantal keren vlak langs me heen, voor mij een teken dat ik ze niet echt verstoord had, het laatste dat ik zou willen.

Na een paar rondjes vliegen streken ze dichtbij toch weer neer maar helaas op een plek waar ik ze niet kon fotograferen.

Ik dacht dat ik met het wegvliegen de grote zaagbekken wel gehad had, maar een stuk verderop in het kanaal zwom nog een paartje. Deze bleken wat minder schuw.

Door een andere lichtval was nu vooral de groene kop en de "boterbuik" beter te zien.

Man en vrouw grote zaagbek, als je niet beter weet zou je denken dat het twee totaal verschillende soorten zijn. De naam zaagbek is overigens afgeleid van de gekartelde snavelrand die ze in staat stelt gevangen vissen, waar ze van leven, goed vast te kunnen houden.

Ook het vrouwtje is een prachtige vogel met die vosrode kop en haar sjieke grijze mantelpakje.

De boterbuik met z'n strak afgetekende groen kop en voorname rode snavelkleur met in de flanken een elegante belijning.

Tenslotte mag het vrouwtje dit blog afsluiten met als laatste kenmerk de hier goed zichtbare volle kuif die afhankelijk van de stemming meer of minder wordt uitgezet.

Slotwoord: De volgende keer aandacht voor wat tuinvogels, alledaagse soorten waar ik me vooral tijdens de wintermaanden mee bezig gehouden heb. Tot dan.