Patrijzen en meer....

De afgelopen jaren en dan met name in de winterperiode bezochten we regelmatig de polder Hoefsteeg in Rosmalen. In het verleden kon ik daar ooit eens een van mijn mooiste foto's maken van een velduil en, soms tegen beter weten in, blijft daar toch een bepaalde aantrekkingskracht vanuit gaan. Maar zo'n goed muizenjaar als toen, een voorwaarde voor de aanwezigheid van velduilen, hebben we sindsdien niet meer gehad. De laatste jaren zijn we daar vooral op zoek geweest naar de bonte kraai, maar tot nu toe helaas zonder resultaat. In de winter blijkt het gebied erg geliefd bij buizerds die uit Scandinavië deze kant op komen, vaak opvallend licht gekleurde exemplaren en ook de blauwe kiekendief weet het gebied te vinden. Ook de kleine en wilde zwaan weten het sappige gras van de weides te waarderen en verder maakte ik er al heel wat opnames van de torenvalk, de (regen)wulp en er staan nog enkele mappen te wachten op bewerking van de groenpootruiter en de bosruiter.

Deze zondagmiddag reden we daar zonder bepaalde verwachting naar toe, we zouden wel zien wat we tegenkwamen. Na een rondje rijden zag ik vanuit mijn ooghoeken ineens enkele patrijzen rondscharrelen. Dat was een aangename verrassing, immers patrijzen zie je niet meer zo vaak, de populatie is de laatste decennia onder invloed van de monocultuur en het ontbreken van kruidenveldjes met wel 95% afgenomen. Daar wilde ik dus wel even proberen iets van te maken. Nou is het bij patrijzen zo dat als je stopt ze onmiddellijk wegduiken in het gras. Je ziet ze dan voorlopig het eerste half uur niet meer. Maar een natuurfotograaf dient over veel geduld te beschikken en als je dat op weet te brengen steken ze na verloop van tijd hun kopjes wel weer omhoog om vervolgens verder tevoorschijn te komen en verder te scharrelen. En daar gaat dit blog over.

Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de bos-paddenstoelen (klik hier) en veel kijkgenoegen bij deze vogels.

Groeten, Ad

Drie patrijzen van een groepje van vijf. Hier lieten ze zich alweer redelijk goed zien nadat ze wel een half uur weggedoken hadden gezeten in het gras.

Meestal is het bij patrijzen ook zo dat wanneer een groepje aan het foerageren is of wat zit te slapen er altijd wel eentje is die alert blijft en de wacht houdt. 

Zo zitten ze vaak half weggedoken in het gras. Vanaf de weg of het pad zijn ze dan nauwelijks zichtbaar. 

Na verloop van tijd komen ze langzaam weer omhoog.

En als je geluk hebt dat ze net even achter een kaal stukje grasland staan krijg je ze mooi helemaal in beeld.

Nog een stukje verder ingezoomd, ze zaten best wel dicht bij de weg, door een sloot gescheiden van het weiland.

Even ter afwisseling, die middag zagen we wel een stuk of vier buizerds, hier een vrij donker exemplaar. Als je weet hoe je ze moet benaderen is het niet meer zo moeilijk om wat dichterbij te komen om foto's te maken.

Dezelfde buizerd.

Totaal anders dit overwegend blonde exemplaar dat we verderop in de polder tegenkwamen.

Grote zilverreigers zie je ook vrijwel altijd in deze polder. Waar niet zou ik bijna zeggen, ze hebben het laatste decennium heel Nederland veroverd en veel blijven zelfs in de winter hier.

De grote zilverreiger wandelde naar deze knobbelzwaan, ik was benieuwd hoe dat zou aflopen als de zwaan bij het eten gestoord zou worden. Leuk om deze witte vogels samen op een foto te hebben.

Dat ging goed, de knobbelzwaan stond wel op, maar trok zich verder niets aan van de aanwezigheid van de grote zilverreiger.

Terug naar de patrijzen. Het is moeilijk om patrijzenfoto's te maken met een rustige voor- en achtergrond. Gras, kruiden en stoppels zijn nou eenmaal hun habitat. Maar jaren geleden kon ik eens foto's maken van patrijzen in de sneeuw, zulke foto's stralen een heel andere sfeer uit en ogen veel rustiger. Maar ja, dat zijn omstandigheden die hier niet meer zo vaak voorkomen en dan moet je ook nog het geluk hebben dat je ergens patrijzen vindt.

Het was januari en er hebben zich al duidelijk paartjes gevormd, links het mannetje met de kenmerkende wijnrode vlek op z'n borst. De rest van het jaar vormen zich grotere groepen, zgn. kluchten.

Na een tijdje zag ik pas dat het een groepje van vijf was, een stukje verderop stak er nog eentje z'n kop boven het gras uit, waarschijnlijk een juveniel van afgelopen jaar gezien de nog afwezige rode kopkleur.

Voorzichtig scharrelden ze verder.

Maar altijd waakzaam.

Patrijzen.

Tot slot nog enkele foto's van een buizerd, deze zat lekker te zonnen op een betonpaal tegen de achtergrond van een boerderij.

Ik weet niet meer of dit dezelfde is, maar weidepaaltjes zijn wel hun favoriete zitplaats.

Buizerd.

Slotwoord: Nog altijd ben ik bezig om foto's uit mijn portfolio van de afgelopen jaren te bewerken, terwijl ik minder op stap ga dan voorheen. Dat is niet uit desinteresse, fotomoeheid of een dip o.i.d. maar puur omdat ik constateer dat het de laatste jaren heel duidelijk bergafwaarts gaat met de vogels. Hopelijk worden er spoedig maatregelen genomen om de natuur beter te beschermen. Voordeel is wel dat ik zo langzaam bij kom met het selecteren en bewerken van mijn foto's. Tot de volgende keer.

Bos-paddenstoelen

Alhoewel het niet mijn specialiteit is vind ik het leuk en ook een uitdaging om in de herfst af en toe op pad te gaan om paddenstoelen te fotograferen. Ik vind het een lastige tak van natuurfotografie omdat er vaak qua hulpmiddelen zo veel bij komt kijken. Ik lees er publicaties over en volg regelmatig webinars over het onderwerp en daar wordt veelvuldig gebruik gemaakt van allerlei lampjes, flitsers paraplus en reflectieschermen, alsmede plantenspuiten om in combinatie met een zeer koele witbalans een donker bos met regen te simuleren. Er wordt vrijwel altijd gebruik gemaakt van live-view en dat is tegenwoordig een stuk makkelijker met de uitklapbare monitor van moderne camera's zodat je niet plat op je buik op de grond hoeft te gaan liggen.

Hier in de omgeving vind je niet zo heel veel bijzondere paddenstoelen, althans ik niet, ik moet mijn eerste amethist en hazenpootje nog vinden. In dit blog vind je dan ook geen zeldzame soorten en evenmin heb ik gebruik gemaakt van genoemde hulpmiddelen. Ik heb geprobeerd van een aantal algemene soorten waarvan ik niet eens de naam weet wat plaatjes te schieten die soms net even anders zijn dan een registratiefoto. Daarnaast heb ik ook nog wat bosfoto's gemaakt, vandaar de titel, met behulp van i.c.m. Ik ben hiervoor aan de slag geweest op een natuurbegraafplaats en in een park enkele km's verderop in de stad. 

Ben benieuwd wat jullie hiervan vinden en tevens bedank ik jullie voor de leuke reacties die ik mocht ontvangen op mijn vorige blog over de (witkop)staartmezen. (klik hier)

Groeten, Ad

Naam onbekend maar ik vond de opgekrulde delen aan de steel wel leuk.

Dit zullen wel een soort bundelzwammen zijn tegen een halfvergane stobbe. Ik vond het bokeh in de achtergrond wel leuk.

Hetzelfde groepje wat verder ingezoomd met de macro-lens.

De vliegenzwam (die ik dan wel ken) waar ik met de groothoeklens onder gekropen ben.

En een detail van dezelfde vliegenzwam met de macro-lens.

Het licht viel hier mooi onder een groepje paddenstoelen door. Door het gebruik van een groot diafragma kreeg ik een minimale scherptediepte op de rand van de paddenstoel.

Door er dichter bovenop te kruipen kreeg ik nog meer abstractie met veel onscherpte.

Het was even zoeken naar het juiste standpunt om de hoed en de lamellen van deze paddenstoel goed in beeld te krijgen.

Verderop in het bos vond ik enkele inktzwammen. Die had ik al vaak gefotografeerd dus probeerde ik nu maar eens een detailopname van de hoed te maken. Achteraf zag ik dat de scherpte naar de hoeken wat beter had gekund.

Aan het einde van een pad zag ik een groepje berken waarbij het licht op de stammen viel die daardoor tegen de donkere achtergrond geaccentueerd werden.

Hier wilde ik wel even wat mee experimenteren via intentional camera movement (i.c.m.) Door met een wat langere sluitertijd de camera rustig van onder naar boven te bewegen kreeg ik dit beeld.

Door met dezelfde instelling de camera van rechtsboven naar linksonder te bewegen ontstond dit wat spookachtige en enigszins schilderachtige beeld.

Met nog wat meer beweging leek het of de bomen in brand stonden. Ik besef dat niet iedereen hiervan gecharmeerd is, maar ik vind het af en toe wel leuk om te doen en te kijken wat er allemaal mogelijk is met een camera.

Terug weer naar de conventionele fotografie zij het met veel onscherpte in de voorgrond en een diagonale compositie die de lijn van de achtergrond volgt.

En met onscherpe herhalingen in de achtergrond.

Mos vind ik een fijne ondergrond om paddenstoelen te fotograferen.

Tussen de versteende resten van deze stammen stak dit groepje zwammen de kop op.

Toch maar weer terug naar het meer abstracte met heel weinig scherptediepte. Een stukje steel en hoed van de achterste paddenstoel doen ook nog mee in de compositie.

Ik zag deze twee paddenstoeltjes staan en besloot eerst maar eens een registratiefoto te maken.

Hier moest meer in zitten. Ik besloot mijn standpunt iets te wijzigen zodat de voorste paddenstoel wat dichterbij kwam staan en ik zette het diafragma wat verder open zodat er ook meer onscherpte in de achtergrond ontstond.

Tenslotte kroop ik nog dichter naar de linker paddenstoel om een deel daarvan in beeld te nemen en de foto verder te abstraheren.

Ik vond een bijna vergane stinkzwam en maakte een foto van dit door resten omgeven zwarte gat om de vergankelijkheid van de fungiwereld te verbeelden.

En om weer in de realiteit te komen dit gebundelde diagonale groepje dat uit een boomstam ontsproot.

Slotwoord: mijn eerste blog in het nieuwe jaar zowaar niet over vogels, maar die zullen de komende tijd nog ruimschoots aan bod komen. Tot de volgende keer.

Witkopstaartmees x staartmees

Al jarenlang bezoeken, met name in de wintermaanden, enkele groepjes staartmezen onze achtertuin. Dat zijn meestal heel kortdurende bezoekjes. Met de hele groep, soms wel 10 stuks, vallen ze op het aangeboden voer, o.a. vetbollen, om vervolgens na vaak minder dan een minuut alweer te vertrekken.

Staartmezen zijn sowieso al mooie vogeltjes met het subtiele roze in hun verenkleed, maar elke keer als ik ze dan zie en ook vaak fotografeer hoop ik dat er een keer een witkopstaartmees tussen zit. Deze variant is echter vrij schaars, komt voornamelijk voor in oost- en noord-Europa en de kans dat die dan net jouw tuin aandoet is natuurlijk vrij minimaal. Behalve op plaatjes had ik ze dan ook nog nooit gezien. Totdat ik op de laatste dag van maart van dit jaar in de tuin aan het werk was en ik plotseling een witkopstaartmees aan een vetbol zag hangen. Dat is dan even onwerkelijk, zoals gezegd zijn ze vrij zeldzaam en als zo'n vogeltje dan jouw tuin aandoet om wat te eten is dat toch bijzonder. Ik heb dan ook een tijdje staan kijken, mijn camera had ik niet bij de hand en het had geen zin om met m'n tuinkloffie en modderschoenen naar boven te rennen om die te gaan halen. De vogel zou dan immers al lang gevlogen zijn. Ik hield het dan ook maar op dat het een eenmalige waarneming zou zijn.

Totdat ik later die middag zag dat hij in een taxus in de voortuin hing. In deze taxus had vorig jaar ook al een paartje staartmezen gebroed en als klap op de vuurpijl zag ik even later dat hij in gezelschap was van een "gewone" staartmees. Het zou toch niet dat ze in diezelfde taxus een nestje zouden maken en er misschien wel jongen zouden grootbrengen. Het zou mij uitstekende mogelijkheden bieden om ze te fotograferen en zeker om mijn eerste foto's van een witkopstaartmees te maken.

Maar tot mijn vreugde gebeurde dit wel. De witkop bleek het mannetje te zijn en ik heb die weken die volgden heel wat uren uit het slaapkamerraam gehangen om dit paartje te observeren en te fotograferen. Een gedeelte van deze foto's heb ik bewerkt en in dit blog verwerkt. 

Veel kijkplezier bij deze serie en bedankt nog voor de reacties op mijn vorige blog over de mistige boslandschappen (klik hier)

Groeten, Ad

Witkopstaartmees, in tegenstelling tot zijn West-Europese variant met een geheel witte kop. Hier waren ze al bezig met het maken van een nest dat begint met grasjes en korstmossen. 

De "gewone" staartmees die aan beide zijden van de kop een zwarte band heeft met in het midden een witte baan.

Staartmees.

Witkopstaartmees. Ze waren intussen al vrij ver met maken van een nest gezien het spinrag dat werd aangevoerd. 

Dat spinrag werd al vliegend verzameld onder de overstek van de garage van de buren.

Ze gebruikten een esdoorn die enkele meters van de taxus af stond als aanvliegpunt. Later tijdens de broedperiode waren de knoppen van dit boompje uitgelopen en kreeg ik heel andere beelden.

Staartmees vrouwtje vanaf exact hetzelfde punt en nagenoeg dezelfde houding als het witkop mannetje.

Witkopstaartmees.

Witkopstaartmees. Ik heb de jongen die vorig jaar in deze taxus zijn grootgebracht wel uit zien vliegen, maar heb niet kunnen constateren of hierbij ook een witkop was. Als dat zo is zou dit zomaar een jong uit het nestje van vorig jaar kunnen zijn.

Merkwaardig eigenlijk dat ze voor deze solitaire taxus kiezen als nestplaats terwijl op nog geen 5 meter afstand een hele haag taxussen staat als erfafscheiding.

Het vrouwtje werkte erg hard met het aanvoeren van nestmateriaal.

Het leek wel of die witkop een extra lange staart had.

Tussen de takken was het soms moeilijker scherpstellen, maar als het lukte kwam dat het contrast wel ten goede.

Witkopstaartmees.

Ik probeerde de witkop ook vliegend vast te leggen en een enkele keer lukte dat redelijk. Verderop in het broedseizoen toen ze eenmaal jongen hadden en ik precies de aanvliegroute kende lukte dat vaker.

Staartmees.

Witkopstaartmees. De kleur van de takken komt mooi terug in het vogeltje, maar dat is natuurlijk toeval.

Witkopstaartmees.

Zo'n tegendraadse houding vind ik altijd erg mooi en als hij zich dan ook nog wat strekt lijkt zo'n vogel wel 2x zo groot als de vogel hierboven.

De weersomstandigheden werkten niet altijd goed mee, hier miezerde het wat. Maar dat komt de kleuren wel ten goede vind ik en ondanks het diafragma van f5.6 kreeg ik met een iso-waarde van 800 de foto's toch scherp.

Staartmees.

Met zo'n witte kop ziet zo'n vogeltje er heel onschuldig uit t.o.v. het vrouwtje hierboven met die zwarte wenkbrauwstrepen.

Witkopstaartmees.

Tijdens die miezerregen schudde hij zich af en toe even uit en het lukte me om op tijd af te drukken waardoor je onscherpte in het verenkleed krijgt terwijl de kop toch scherp blijft.

Witkopstaartmees.

Staartmees. Als het even opklaarde kreeg ik wat bokeh in de foto's van het licht in de achterliggende bossen.

Witkopstaartmees. Met een groot diafragma is het altijd lastig om zowel de ogen als het snaveltje scherp te krijgen.

Takkenfoto.

Witkop in vol ornaat.

Witkopstaartmees. Met deze foto was ik blij met de fijne scherpte in de veertjes.

Witkopstaartmees. Soms zetten ze hun verenkleed op en is het net een balletje met een staart. Met name tijdens koude periodes in de winter zitten ze zo dicht tegen elkaar aan te slapen om zoveel mogelijk warmte vast te houden.

Tenslotte nog een close-up.

Slotwoord: Ondanks een kleine selectie van deze sessies toch een weer een grote serie. Van het verdere verloop van de broedcyclus, waarbij ook de bomen inmiddels in blad stonden heb ik ook nog een aantal mappen. Die komen in een later blog nog voorbij, evenals foto's van het ingenieuze nestje dat ik na de broedperiode heb ontleed. Ik ben er helaas niet achter kunnen komen of de jongen uit dit nestje witkoppen dan wel gewone staartmezen waren of misschien een mix daarvan, de zgn. witkoppige staartmees. 

Tot de volgende keer.