Nogmaals de slangenarend

Zoals gezegd in mijn blog van half mei over de slangenarend wil ik nog eenmaal een post wijden aan de slangenarend omdat ik de ontmoeting met deze vogel toch wel een hele bijzondere ervaring vond. Vooral ook omdat tijdens deze tweede sessie de vogel zo laag kwam overvliegen dat ik hem niet eens meer helemaal in beeld kreeg zoals uit enkele van onderstaande foto's blijkt. Het merendeel van de foto's is niet of nauwelijks gecropt.

Het was opmerkelijk, dat toen mijn vrouw en ik vroeg in de middag voor deze tweede sessie op de heide aan kwamen, er al een groepje fotografen stond. Ze wezen ons direct al op de slangenarend die een stukje verder op de heide boven in een boom zat. Er werd driftig gefotografeerd totdat de vogel het kennelijk genoeg vond en op de wieken ging. Bijzonder om dan te zien hoe weinig geduld veel mensen hebben die zich desondanks natuurfotograaf noemen. Want behalve enkele mij bekende, ervaren Belgische natuurfotografen en wij, dropen de meeste fotografen af toen de vogel zich na een half uurtje niet meer liet zien.

Wachten en wat meer geduld hebben wordt dan vaak beloond. Zo ook in dit geval. Toen ook de Belgen na 16.00 uur vertrokken waren, ze hadden nog een flinke reis voor de boeg, waren we nog alleen ter plekke. Na een half uurtje, toen we ons langzaam ook richting de uitgang begaven, kwam daar plotseling boven de boomtoppen de slangenarend weer aanvliegen en bleef enkele minuten boven onze hoofden cirkelen voordat hij een stukje verderop weer boven in een boom ging zitten. Een berg foto's en een fantastische ervaring rijker keerden we huiswaarts. Geduld werd weer eens beloond.

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie reacties op het vorige blog van o.a. het paapje. (klik hier)

Groeten, Ad

Toen we een eind de heide op liepen zat de slangenarend al boven op een vliegden te poseren. Ik begon alvast van een afstandje foto's te maken.

Dichterbij gekomen, maar nog altijd op het pad, daar mag je namelijk niet van afwijken, konden we de vogel bewonderen. Je ziet dan hoe groot hij wel is, een buizerd b.v. valt er absoluut bij in 't niet.

Hij zat daar best wat ongemakkelijk op die afgebroken tak, half steunend op een poot. Of dat de reden was weet ik niet maar even later ging hij op de wieken. 

Net voordat hij achter de bomen verdween. Het bokeh tussen de bomen kon ik nog mooi meepikken. 

We dachten dat hij het voor gezien hield, maar hij bleef toch nog even rondcirkelen.

Toen hij zwenkte kon ik hem frontaal fotograferen. Je moet dan wat geluk hebben dat je autofocus het allemaal bij kan houden.

Nog een keer draaien om vervolgens voorlopig uit het zicht te verdwijnen.

En toen begon het lange wachten. Intussen heb ik me bezig gehouden met het fotograferen van enkele putters, een roodborsttapuit en een gekraagde roodstaart. Het blog zou hiermee te lang worden en dus bewaar ik die voor een volgende keer.

Ruim twee uur later, zoals in de inleiding gezegd, waren we nog alleen op dat deel van de heide en al onderweg naar de uitgang, toen plotseling de slangenarend vlak boven onze hoofden zweefde.

Ik kon aanvankelijk met de nodige moeite en goed richten van de camera nog deze foto's maken waarop hij helemaal in het beeld paste. Zoals gezegd, deze foto's zijn niet gecropt.

Om wat afwisseling in de beelden te krijgen wijk ik even af van de chronologische volgorde. Na enkele minuten boven ons gecirkeld te hebben ging hij aan de overkant van een heideveldje in grove den zitten. 

Hier had ik het geluk dat er net nog een boompieper door het beeld vloog, een leuke bonus.

Hij scande voortdurend de omgeving en ook de lucht. Wat hij nou precies zag weet ik niet, ik kon geen andere roofvogel in de omgeving waarnemen die mogelijk een concurrent in het gebied zou kunnen zijn. 

Maar dat ik dat niet zag zegt natuurlijk helemaal niets want roofvogels zien nou eenmaal vele malen beter dan wij met onze menselijke ogen. 

Weer even terug naar het moment dat de slangenarend zo laag boven ons vloog

Hij kwam steeds lager. Om zo min mogelijk op te vallen was ik intussen tegen een kale boomstam gaan staan toen hij even achter een bosje door vloog.

Hier paste hij er nog net op.

Waar hij naar toe vloog kleurde de lucht steeds blauwer.

In vol ornaat.

Tot hij er op een gegeven moment niet meer op paste. Als zo'n vogel zo dichtbij komt zijn dat momenten die je nooit meer vergeet.

Hier was hij nog even wat dichterbij. Omdat ook de achterste vleugel nu gestrekt was paste hij niet meer in het beeld. Ik heb daarom ook van de bovenvleugel een stukje afgesneden om dit portretje te maken.

Nog enkele soortgelijke beelden toen hij weer tegen de bewolkte luchtdelen vloog.

Ook hier weer paste hij niet helemaal in het beeldveld.

Dus ook hier maar even een portretje van gemaakt.

Tenslotte weer terug naar de boom waar hij was neergestreken na deze vluchtdemonstratie.

Als je hem zo trots ziet zitten straalt daar de kracht en de zekerheid vanaf.

Via een klein paadje aan de rand van het heideveldje kon ik nog een stukje dichterbij komen.

Maar ik zag dat de vogel wat onrustiger begon te worden en me in de gaten hield. Ik wilde hem absoluut niet verstoren en ben omgekeerd om hem verder met rust te laten.

Na van wat meer afstand nog een laatste foto gemaakt te hebben zijn we huiswaarts gekeerd, een fantastische ervaring met deze schitterende vogel rijker. Een ervaring die ik waarschijnlijk niet vaker mee ga maken.

Slotwoord: Alhoewel het maar een kleine selectie is van de foto's die ik daar op de heide maakte is dit blog met ruim veertig beelden in mijn enthousiasme vrij lang geworden. Opmerkelijk vind ik nog te vermelden dat de slangenarend weinig schuwheid vertoonde, zeker als je dat vergelijkt met een buizerd. Tenslotte was ik erg blij dat ik deze serie kon maken, het zou natuurlijk helemaal mooi geweest zijn als hij, om z'n naam eer aan te doen een slang of ander reptiel binnen ons gezichtsveld had gevangen, maar een mens moet ooit tevreden zijn. Tot de volgende keer.